De opdracht waardoor ik Pro wilde gaan

Volgens mij is elke professionele fotograaf begonnen als een enthousiaste hobbyfotograaf waarvan zijn of haar omgeving helemaal gestoord werd. “Even wachten, het licht is hier zo mooi” of “Ahh had ik nou maar mijn 35mm bij me, dit was echt een mooie foto geweest”. Maar er is een punt geweest in al hun avonturen waardoor ze besloten hebben een professional te worden.

Voor mij is dat afgelopen zomer geweest. Natuurlijk spookte het al wel eerder door mijn hoofd, dat het onwijs gaaf zou zijn om echte opdrachten aan te nemen en dan met je hobby geld te verdienen. Maar echt overgaan van voorzichtig dromen naar actie ondernemen en wat op te zetten is gekomen door één specifieke klus. Eigenlijk een hele simpele klus. Het opnemen en bewerken van een drone video. Wat deze opdracht dan toch zo anders maakte voor mij was de combinatie van het type klant én het feit dat het een “één-moment-één-kans” opdracht was.

Een fragment van de opname tijdens de opdracht

Het type klant:

Ik had me nét ingeschreven bij een fotoclub. Ik moest nog naar mijn eerste clubavond gaan en ik werd bericht door iemand op Facebook (dat ik nog maar net had aangemaakt overigens). Diegene schreef mij dat ze via de fotoclub bij mij terecht kwam, omdat zij opzoek was naar iemand die een drone video kon maken van een bijzonder moment. Dit was de eerste keer dat iemand buiten mijn directe kringen mij benaderd had voor een opdracht als dit. Natuurlijk wilde ik dat!

De opdracht:

Een drone video maken van het surprise-moment van een surprise party. De persoon in kwestie zou geblindoekt op een sloep achter een zeilboot naar de locatie worden gevaren waar iedereen hem zou opwachten.

Kat in het bakkie…toch? Meteen nadat ik ja had gezegd tegen de opdracht werd ik toch nerveus. Kan ik dit wel? Heb ik de opdracht goed begrepen? Wat als mijn drone stuk gaat vlak voor de opdracht? Wat als er wat misgaat tijdens het opslaan van de beelden? En ga zo maar door met de onzekerheden. Roos (mijn partner) stelde me gerust, ze weet hoe ik ben. Plus de opdracht is duidelijk toch?…….. Nou…

De dag van de opdracht.

Ik was precies op tijd, zoals altijd. Ik had overal aan gedacht. De drone was ge-update, mijn SD-card leeg, ik had een videocamera voor de B-roll bij me. Ik ben er klaar voor.

De dame die mij geboekt had was bezig met de laatste voorbereidingen van het feest. Ik had met haar te doen, op een goede manier. Ik zag aan haar dat alles per-fect moest zijn. Ik herkende Roos en mijzelf in deze geordende chaos (haha). Dus ik deed wat ik kon om haar gerust te stellen, we namen de opdracht door, ik wist waar ik (onopvallend) klaar moest staan en hoe ze eruit zagen. Maar heel eerlijk, het moment dat een zeilboot begint te varen met een sloep erachter waar een geblindoekte kale man zit kan je natuurlijk niet missen.

Ik stond op mijn positie, ik had zicht op de zeilboot met de sloep, en ik wachtte. Ze waren te laat maar dat gaf niks. Ik zat daar prima. Uiteindelijk kwamen ze aan. Ik wilde zolang mogelijk onopvallend blijven, dus ik hield mijn drone in mijn tas. Ik dacht dat ik genoeg tijd zou hebben als de trossen los zouden gaan.

Maar dat moment kwam maar niet. Ze stonden enorm te treuzelen, maar ik zag niet precies waar ze mee bezig waren. Na een tijdje wachten voelde ik mij als onopvallende haven bezoekers steeds meer opvallen dus ik besloot even uit zicht te gaan staan. Eenmaal uit zicht werd ik toch zenuwachtig. Ik zag de mast van de zeilboot nog op exact op dezelfde plek. Ik besloot toch even terug te gaan om te kijken.

De zeilboot stond inderdaad nog op zijn plek, maar…. DE SLOEP WAS WEG!! Ik zag enkel nog wat golven in de richting van het feest. Ik heb als een gek de drone uitgeklapt en verbonden met de afstandsbediening. Ik had geen tijd te verliezen. De Drone steeg op en ik vloog in de richting van het feest. Met een rotvaart scheurde de sloep door de haven. Terwijl het bootje doorsjeesde en ik de drone er in een rustige beweging achteraan stuurde, heb ik het op een rennen gezet om de drone niet uit het zicht te verliezen. Tijdens het rennen heb ik er alles aan gedaan om de drone zo kalm mogelijk te laten vliegen (dat was gelukt trouwens). Hoe kon ik nou denken dat de zeilboot zou gaan varen! Achteraf heel logisch dat de zeilboot enkel als herkenningspunt voor mij zou zijn. Maar dit had natuurlijk een groot fiasco kunnen worden.

Na het surprise-moment heb ik met de drone nog wat extra beelden gefilmd van de omgeving voor wat extra beeldmateriaal. Tot slot heb ik me gemeld bij de opdrachtgever en na een kort gesprek ben ik vertrokken om de beelden te verwerken tot een video. Ik wilde de video diezelfde dag nog bij hen afleveren. IJzer smeden zolang het heet is zeg ik altijd.

In de auto richting huis sloeg de onzekerheid opnieuw toe. “Heb ik in al die chaos wel op opnemen gedrukt?” en “Heb ik alles in beeld gekregen tijdens het rennen, heb ik überhaupt wel voldoende materiaal?”. Maar al die onzekerheid bleek onnodig. Ik had alles. Het zag er keurig uit. Het eindresultaat was perfect!

Deze foto had ik nog genomen toen ik even uit het zicht ging staan, niet wetende dat…

Al met al heeft deze hele ervaring ervoor gezorgd dat ik wist dat ik pro moest gaan. De spanning van de opdracht en de blijdschap van de klant hebben iets mij losgemaakt dat ik vaker wil ervaren. Inmiddels ben ik er achter dat geen opdracht hetzelfde is en dat daardoor elke opdracht spannend is op zijn eigen manier. Wél neem je alles dat je leert bij een opdracht mee naar de volgende. Deze opdracht leerde mij:

• Dubbelcheck de details van de opdracht, ga er niet van uit dat je het goed begrepen hebt.

• Neem de tijd om op te starten, haastig starten kan ervoor zorgen dat je misschien niet op opnemen drukt of een andere instelling over het hoofd ziet.

• Mis het moment niet.

• Vertrouw er op dat je het goed hebt gedaan.